We houden de dood op afstand. Sommigen zijn er ambtshalve mee bezig en worden immuun. Anderen worden er direct mee geconfronteerd door ouders of vrienden die sterven. De achterblijvers schuiven een stukje op in de piramide van de dood. Een horribele promotie.
De dood van publieke figuren is publiek bezit. Maar de vorm van herdenken verandert. Vroeger bewonderde doodsmaskers, gebalsemde lijken en monumenten, nu het tekenen van digitale rouwregisters en een bloemenzee voor Lady Di, Michael Jackson of André Hazes.
Verpleegsters schakelen tussen leven en dood als begeleiders naar de onderwereld. Het Schimmenrijk is een verre van begerenswaardige plek die in de verbeelding angst oproept. Oorlog verhevigt pijn als jonge mannen sterven. Dat vrouwen mannen oplappen is een afwijking die films in stand houden. Daardoor blijft een drama op leven en dood waarin dood en erotiek in elkaar overlopen het ultieme beeld van urgentie.
Foto 1: Making Death Mask
Foto 2: Verpleegsters in de rechtbank, A Matter of Life and Death, Powell en Pressburger, 1946
Foto 3: Ayako Wakao in Akai Tenshi (Red Angel) van Yasuzo Masumura, 1966
George Knight Kort 
‘The World according to Garp’, jouw ‘A matter of Life and Death’.
Doet me denken aan die verlamde vliegenier, die met z’n knipperende ogen’, morseseinen, te kennen gaf dat hij wilde sterven, maar daarvóór nog de welwillende verpleegster bezwangerde om het leven door te geven. Garp werd op de wereld gezet.