Lata Mangeshkar in Dil Bhi Tera Hum Bhi Tere (1960). Met scooter

De stem van de ster van de Indiase filmmuziek Lata Mangeshkar flonkert in dit fragment van de Hindi-film uit 1960 ‘Dil Bhi Tera Hum Bhi Tere’. Van regisseur Arjun Hingorani en muziek van Anandji Veerji Shah en Kalyanji Veerji Shah. De song ‘Ye Wada Kare Jahan Bhi Rahe’ swingt alle kanten uit boven het acteren van Kumkum en Dharmendra dat wonderlijk vervreemdend ongelijk oploopt met de muziek die klinkt als een klok.

Het tijdsbeeld ontroert. Dat van een Italiaanse neo-realistische film uit 1950 die in 1960 in India is geland. Inclusief het icoon van een Vespa scooter die vrijheid symboliseert. Het had ook Brazilië of Mexico kunnen zijn. Maar de muziek maakt het India. Een stukje ‘Indian Holiday’ in 1960.

Foto: Kumkum en Dharmendra (rechts) in Dil Bhi Tera Hum Bhi Tere uit 1960. 

Il Sorpasso (1962)

Il Sorpasso is een film van Dino Risi uit 1962. Realisme in lege decors dat het realisme ontvlucht. Dat inhalen gevaarlijk is toont het slotfragment. Roberto (Jean-Louis Trintignant) overleeft het niet. De bravoure-achtige Bruno (Vittorio Gassman) wel. Maar z’n holle praatjes zijn weg. Nog ongelukkiger zonder schone schijn dat hij al was. Muziek van Riz Ortolani benadrukt de actie in de leegte. Was het makkelijk leven?

Kan een film die zo triest eindigt een komedie genoemd worden? Ja, natuurlijk. Grimlachen om de vergankelijkheid is iets van alle tijden. Dat weglachen is de functie van humor. Als dat doden oplevert dan moet dat maar. Tot die tijd is voor Bruno het dansen op de vulkaan een uitweg. In een zomers Italië dat in staat van ontbinding is. Maar toch ook weer niet als de muziek aanzwelt. Kortom, een meesterwerk waar alles in zit.

Foto: Still voor de uitbreng van Il Sorpasso op de Amerikaanse markt onder de titel ‘The Easy Life‘met Vittorio Gassman en Catherine Spaak.

Rocco en Alain Delon (1960)

De trailer van Rocco en zijn broers (1960) bevat geen gesproken scènes. Omdat het zegt geen vals of beperkt beeld van de film te willen geven. Claim is dat beelden niet liegen en ze dienen als introductie van omgeving en personages. De kijker mag zelf de balans opmaken. Vervolgens sturen muziek en gesproken commentaar de kijker volop.

Hoe dan ook is deze Frans-Italiaanse coproductie van Luchino Visconti een meesterwerk. De doorbraak van de 25-jarige Alain Delon. En de even fotogenieke Milanese Dom. De film verbeeldt de ontworteling van een zuidelijke familie in Noord-Italië. De trailer profileert Visconti als strijder tegen vals moralisme. Voor wie de aanspraak mist: controverse.

Foto 1: Alain Delon in Rocco e i suoi Fratelli,1960

Foto 2: Alain Delon en Annie Girardot in Rocco e i suoi Fratelli, 1960