Orange was the Color of Her Dress (1964)

In 1964 toert Charles Mingus met z’n band door Europa. Op 19 april Luik, een week eerder Oslo, Noorwegen. De groep bestaat uit Charles Mingus (b), Eric Dolphy (as, fl, bcl), Clifford Jordan (ts), Jaki Byard (p) en Danny Richmond (dr). Trompettist Johnny Coles speelt een mooie solo die Eric Dolphy goedkeurend aanhoort. Enkele dagen later wordt Coles in een Parijs’ ziekenhuis opgenomen wegens een maagperforatie.

Componist en bassist Charles Mingus en filmster en icoon Audrey Hepburn komen samen in de kleur oranje. In 1964 verbeeldden ze ‘naturel‘, stijlvastheid en hedendaagsheid. Nu komt daar nostalgie bij. Hun kunst was het beste in hun tijd. Opgelost in de tijd, gone in the air.

Foto 1: DVD-Hoes van ‘Charles Mingus, Orange was the Color of Her Dress‘ (1964)

Foto 2: Audrey Hepburn is wearing a Givenchy burnt orange raw silk and shantung floor length coat over an off-white floor length dress with a tie at the waist and cowl neck, 1964. Credits: Condé Nast Archive/CORBIS

So Long Eric: Luik 1964

19 april 1964. Twee weken na het Town Hall Concert en een maand na het Concert op Cornell. Mingus toert door Europa en doet het Luikse le Palais des Congrès aan voor een televisie uitzending. Tussen Parijs en Marseille. Precies twee maanden voordat Eric Dolphy in een Berlijns ziekenhuis aan diabetes sterft. Men vermoedt een drugsverslaving.

De groep bestaat uit Charles Mingus (b), Eric Dolphy (as, fl, bcl), Clifford Jordan (ts), Jaki Byard (p) en Danny Richmond (dr). Trompettist Johnny Coles is twee dagen daarvoor wegens een maagperforatie in een Parijs’ ziekenhuis opgenomen. Een muzikantenleven vraagt slachtoffers.

Eric Dolphy (1928-1964) past in een overgangstijd. Hij verbindt bebop met avant-garde, Edgard Varèse met Olivier Messiaen. Zijn fluit en basklarinet hypnotiseren op Meditations (on Integration). Mingus schreef het nadat Dolphy hem een artikel over gevangenissen liet zien. Een soort Guantanamo Bay 40 jaar eerder. Maar muziek is muziek, los van de sociale context. Zoals Dolphy zei: When you hear music, after it’s over, it’s gone, in the air. You can never capture it again. So long.

Jimi Hendrix: Purple Haze (1967)

Gitarist Jimi Hendrix (1942-1970) is als geen ander de sixties. In kleding, manier van leven en muziek. Zonder compromis, maar toch met een half been in de oude tijd. Zo dubbel is-ie. Zijn verklaring klopt dat de deconstructie van de Star Spangled Banner op Woodstock was bedoeld als ode aan de VS. Maar hij werd wel voortijdig uit dienst ontslagen.

In Hendrix’ muziek wisselen tederheid en woede elkaar af. Poëzie volgt op brute kracht. Met dezelfde ernst die Frank Zappa of Eric Dolphy kenmerkt. Hendrix bouwt in Engeland met basgitarist Noel Redding en drummer Mitch Mitchell zijn working band The Experience op. Breekt in 1967 door in thuisland de VS. Purple Haze geeft psychedelische ruimte.

Help me help me 
Oh no no… no 

Yeah 
Purple haze all in my eyes 
Don’t know if it’s day or night 
You’ve got me blowin, blowin my mind 
Is it tomorrow or just the end of time? 

Foto 1: Ongebruikte cover voor Electric Ladyland door Linda Eastman van Jimi Hendrix met kinderen op het Alice in Wonderland beeld in Central Park, New York

Foto 2: Jimi Hendrix met de Jimi Hendrix Experience, omstreeks 1966-67