Mission Impossible (1966-1973)

Mission Impossible werd in de VS van 1966 tot 1973 door CBS uitgezonden. De Argentijnse componist Lalo Schifrin schreef het thema dat z’n handelsmerk werd. Geheime agenten bestrijden het kwaad dat van de ander is. Martin Landau met accenten en vermommingen en Barbara Bain speelden in de eerste drie seizoenen en werden immens populair. Toen in het echt een echtpaar dat in 1968 awards aankondigt.

MI

Zien we in Mission Impossible echo’s van de swinging sixties in Londen, LA Telegraph Avenue of Amsterdam? Welke lijn heeft dat met het volle leven? Want wees nou eerlijk, moeten geheim agenten in een spelletje van jongens onder elkaar de orde herstellen? Kinderachtig, toch? Is dat niet sporen met de geest van 1968 de letterlijke vertaling van Mission Impossible? Afleiding buiten en tegen de eigen tijd. Futiel, maar volop kwaliteit. In een studiosysteem dat nog vakmanschap biedt.

De grijze Peter Graves is de personificatie van de serie. Zelfs 15 jaar later toen Mission Impossible 2 seizoenen lang nieuwe leven in werd geblazen was-ie weer van de partij. Later kroop Tom Cruise in de MI-films in de huid van een geheim agent op een onmogelijke missie. De bestaanszekerheid van Hollywood: herhalen van oude successen.

R-1191050-1204157511

West-Coast cool wordt passend gemaakt voor Hollywood. Met Bud Shank op altsax, en ’n dwingend bongo-ritme dat vuurwerk geeft. Bang. 

Foto 1: Martin Landau en Barbara Bain: Pioneers of Television.  1966-1969.

Foto 2: Hoes Lalo Schifrin ‎– Music From Mission: Impossible, 1967.

Patty Pravo meets Donyale Luna (1969)

1969. Op televisie dringt een andere stijl door. Een maatschappij knipoogt en laat de jongerencultuur binnen. Italiaanse popzangeres Patty Pravo (1948) zingt in ‘Stasera Patty Pravo‘, Vanavond Patty Pravo, regie Antonello Falqui. Een heerlijk avondje Rai. Michelle van The Beatles:

Michelle, my belle.
These are words that go together well,
My Michelle.

Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.

I love you, I love you, I love you.
That’s all I want to say.
Until I find a way
I will say the only words I know that
You’ll understand. 

Donyale Luna (1945-1979) is de Naomi Campbell van The Sixties. De eerste Afro-Amerikaanse covergirl van Vogue, de Britse versie van maart 1966. Met een hand voor neus en lippen laat fotograaf David Bailey in het midden of het model zwart is. Het gaat om het oog. In Stasera Patty Pravo speelt Donyale haar rol uit Qui êtes-vous, Polly Maggoo? (1966) van William Klein. Een mannequin mag zich nu eenmaal veel verkleden.

Foto 1: Donale Luna op de cover van de Britse Vogue, maart 1966. Credits: David Bailey

Foto 2: Donyale Luna gekleed door Paco Rabane, New York, december 1966. Credits: David Avedon

Jimi Hendrix: Purple Haze (1967)

Gitarist Jimi Hendrix (1942-1970) is als geen ander de sixties. In kleding, manier van leven en muziek. Zonder compromis, maar toch met een half been in de oude tijd. Zo dubbel is-ie. Zijn verklaring klopt dat de deconstructie van de Star Spangled Banner op Woodstock was bedoeld als ode aan de VS. Maar hij werd wel voortijdig uit dienst ontslagen.

In Hendrix’ muziek wisselen tederheid en woede elkaar af. Poëzie volgt op brute kracht. Met dezelfde ernst die Frank Zappa of Eric Dolphy kenmerkt. Hendrix bouwt in Engeland met basgitarist Noel Redding en drummer Mitch Mitchell zijn working band The Experience op. Breekt in 1967 door in thuisland de VS. Purple Haze geeft psychedelische ruimte.

Help me help me 
Oh no no… no 

Yeah 
Purple haze all in my eyes 
Don’t know if it’s day or night 
You’ve got me blowin, blowin my mind 
Is it tomorrow or just the end of time? 

Foto 1: Ongebruikte cover voor Electric Ladyland door Linda Eastman van Jimi Hendrix met kinderen op het Alice in Wonderland beeld in Central Park, New York

Foto 2: Jimi Hendrix met de Jimi Hendrix Experience, omstreeks 1966-67

This Strange Effect: Dave Berry en Tony Boltini (1966)

Dave Berry was populair in België en Nederland. Daar had-ie in 1965 een nummer-1 hit met This Strange Effect. Zijn image ontwikkelde zich van wollen truien en hoedjes tot zwarte handschoenen en kleding. Alvin Stardust pikte dat later op. Ik herinner me nog dat Berry op het podium een sigaret rechtzette en toezong. De ultieme vorm van Strange.

Circusdirecteur Tony Boltini engageert Berry in februari 1966 voor enkele optredens. Als publiciteitststunt showt-ie Berry in een rijdende leeuwenkooi op het museumplein. Deze keer lopen de wilde beesten buiten. De reportage haalt het avondjournaal. Jongerencultuur laat ouderen verbijsterd achter. Dat was nog maar het begin van de Sixties.

Ray Davies van The Kinks schreef This Strange Effect:
You’ve got this strange effect on me,
And I like it.
You’ve got this strange effect on me,
And I like it.
You make this world seem right,
You make my darkness bright, yes,
You’ve got this strange effect on me,
And I like it, and I like it

Foto: Dave Berry in 1965