When Day Is Done (1926-27)

Als ‘King of Jazz‘ Paul Whiteman in 1926 met zijn orkest door Europa toert pikt de Duits-Amerikaanse trompettist Henry Busse in Duitsland de schlager ‘Madonna, du bist schöner als der Sonnenschein‘ op. De Oostenrijkse componist Robert Katscher schreef het in 1924 voor de revue ‘Küsse um Mitternacht‘. Tenor Engelbert Milde zingt het in een cabareteske traditie.

Een Duitse hit wordt een internationaal succes met een Engelstalige tekst. Buddy DeSylva schrijft ‘When Day Is Done‘. Whiteman scoort in 1927 met een instrumentale versie. Zoals vaker op het raakvlak van een sterke compositie, effectbejag en sentiment. Een klassieker is geboren:

When day is done and grass is wet with twilight’s dew
My lonely heart is sinkin’ with the sun
Although I miss your tender kiss the whole day through
I miss you most of all when day is done
When day is done

Bladmuziek ‘When Day Is Done’, 1926. Uitgeverij Harms Inc.

De versie van Jack Hylton met op Wurlitzer organist Claude Ivy van 19 augustus 1927 in de Londense Kensington Cinema leent van Whiteman. De Engelse band treedt voor de machtsovername door Hitler in januari 1933 nog in Berlijn op. In mei 1930 en november 1932. Onderstaande video heeft niet alle feiten juist. De locatie van de foto lijkt wel degelijk het Scala Theater in Berlijn.

Een hakenkruis in 1927 kondigt de arisering aan. Ook de joodse Robert Katscher moet eraan geloven en vlucht in 1938 naar de VS. Zijn dag in Oostenrijk is voorbij.

The Supremes: I Hear A Symphony (1965)

The Supremes Florence Ballard, Mary Wilson en ‘leider’ Diana Ross zingen in 1965 hun nummer 1 hit I Hear a Symphony. Motown’s topteam Holland-Dozier-Holland schrijft het. Het optreden met strings in Hullabaloo van 18 oktober wekt de suggestie dat de muziek complex is dan ooit. En verwijst naar de titel. Maar het orkest speelt nauwelijks. De formule lijkt op het publiek van Where Did Our Love Go dat dient als opvulling. Het tweede optreden is in de Mike Douglas Show van 3 november 1965.

You’ve given me a true love
and every day I thank you love
For a feeling that’s so new
So inviting, so exciting

Whenever you’re near
I hear a symphony
A tender melody
Pulling me closer
Closer to your arms

Then suddenly, I hear a symphony
Ooh, your lips are touching mine
A feeling so divine
‘Till I leave the past behind
I’m lost in a world
Made for you and me

Whenever you’re near
I hear a symphony
Play sweet and tenderly
Every time your lips meet mine now baby

Leadzangeres Diana Ross wordt door fans verketterd omdat ze een kreng zou zijn. En Motown-baas Berry Gordy had versierd. Popsongs zingen kan ze. Billie Holiday is ze niet, maar Diana Ross voldoet. Hear.

Foto: Hoes I Hear A Symphony

The Pied Pipers en Frank Sinatra dromen (1941-51)

De Pied Pipers Chuck Lowry, Louanne Hogan, Clark Yocum en Hal Hopper zingen in 1951 ‘Dream‘. In een Telescriptions van Louis Snader. Met het Ernie Felice Quartet en de hemelse klanken van de celesta. De standard van Johnny Mercer maken de Pied Pipers in 1945 tot een hit.

Dream, when you’re feeling blue
Dream, that’s the thing to do
Just watch the smoke rings rise in the air
You’ll find your share of memories there

So dream when the day is through
Dream, and they might come true
Things never are as bad as they seem
So dream, dream, dream

Van links naar rechts: Tommy Dorsey, Chuck Lowry, Jo Stafford, Frank Sinatra, Clark Yocum en John Huddleston, 1941-42.

Louanne Hogan maakt in 1951 deel uit van de groep. Al een jongere generatie na Jo Stafford en June Hutton. Zelfs vandaag bestaat de zoetgevooisde vocale groep nog.

Maar de swing van de jaren ’30 en ’40 is het hoogtepunt. Samen met Frank Sinatra en de big band van Tommy Dorsey.

In 1941 zingen de Pied Pipers en The Voice ‘Look at me Now’ van pianist Joe Bushkin en John DeVries. Het begin van een vriendschap. Tussen Sinatra en de bobby soxers, en met de Pied Pipers.

I’m not the guy who cared about love 
And I’m not the guy who cared about fortunes and such 
I never cared much 
Oh, look at you now! 

Foto: Van links naar rechts: Tommy Dorsey, Chuck Lowry, Jo Stafford, Frank Sinatra, Clark Yocum en John Huddleston, 1941-42

Carl Perkins in 1959: Blue Suede Shoes

Rockabilly ster Carl Perkins (1932-1998) treedt op 6 juni 1959 op in Town Hall Party van Tex Ritter. Met zijn zelfgeschreven standard Blue Suede Shoes, dat-ie eind 1955 opnam. De eerste million-seller in country, rhythm & blues en pop. Voordat Elvis er in 1956 mee scoort. Perkins speelt sneller dan voorheen door het up-tempo dat Elvis eraan meegaf.

Well, it’s one for the money,
Two for the show,
Three to get ready,
Now go, cat, go.

But don’t you step on my blue suede shoes.
You can do anything but lay off of my Blue suede shoes.

Well, you can knock me down,
Step in my face,
Slander my name
All over the place.

In Town Hall Party speelt Perkins ook zijn eigen Matchbox. Samen met ‘his boys’ van de Perkins Brothers Band met zijn broers Clayton (bas) en Jay (slaggitaar). De eind 1956 opgenomen blues wordt opnieuw een rock klassieker. In 1964 coveren The Beatles het met succes.

Yeah I’m sitting here wondering, will a matchbox hold my clothes
Yeah I’m sitting here wondering, will a matchbox hold my clothes
I got no matches, got a long way to go
Let ‘er go boy, go-go

Carl Perkins is een pionier van de rock en was een begenadigd songwriter. Trouw aan zijn eigen stijl. De nagedachtenis van the King of Rockabilly is nooit vergeten, maar Elvis Presley of Johnny Cash werden nog mythischer. Two for a show, Three to make ready, Four for the go!  

Foto 1: The Perkins Brothers Band: (vanaf links) Clayton Perkins, Carl Perkins, W.S. Holland en Jay Perkins

Foto 2: Platenhoes Carl Perkins, Blue Suede Shoes, 1957 voor Sun

Speak Low & One Touch of Venus: 1943

Componist Kurt Weill zingt en speelt zijn eigen muziek. Dichter Ogden Nash schrijft de tekst. ‘Speak Low‘ wordt voor het eerst in 1943 gezongen door Mary Martin en Kenny Baker in de Broadway musical ‘One Touch of Venus‘. In de gelijknamige film speelt Ava Gardner in 1948 de hoofdrol. Eileen Wilson dubt en zingt de song met Dick Haymes.

Speak low when you speak, love,
Our summer day withers away
Too soon, too soon.
Speak low when you speak, love,
Our moment is swift, like ships adrift,
We’re swept apart too soon.
Speak low, darling speak low,
Love is a spark lost in the dark,
Too soon, too soon,
I feel wherever I go
That tomorrow is near, tomorrow is here
And always too soon.

Speak Low is een jazzstandard. In 1944 heeft het orkest van de Canadese Guy Lombardo een hit met zang van Billy Leach. In een schip op drift dat zich opgewekt verwijdert van het voorbeeld.

Cover bladmuziek One Touch of Venus, 1943.

Framboise: Charles Aznavour en Boby Lapointe (1960)

In Tirez sur le Pianiste van François Truffaut (1932-1984) is Charles Aznavour de pianist in een tingeltangel op wie geschoten wordt. Boby Lapointe (1922-1972) is een kruising van Bourvil, Edward Lear en Seth Gaaikema. Truffaut kende hem van Le Cheval d’Or. Framboise werd ondertiteld omdat producent Pierre Braunberger er geen touw aan vast kon knopen. Dienster Françoise wordt Framboise genoemd. That’s it.

Elle s’appelait Françoise,
Mais on l’appelait Framboise !
Une idée de l’adjudant
Qui en avait très peu, pourtant,
(Des idées)…

Elle nous servait à boire
Dans un bled du Maine-et-Loire;
Mais c’n’était pas Madelon
Elle avait un autre nom,
Et puis d’abord pas question
De lui prendre le menton…
D’ailleurs elle était d’Antib’s !

Quelle avanie !
Avanie et Framboise
Sont les mamelles du Destin !

Tirez sur le Pianiste is geen onderdeel van Truffauts Antoine Doinel-cyclus (1959-1970) met een opgroeiende Jean-Pierre Léaud. Don Allen noemt het zelfs een ‘offbeat masterpiece‘ met vermenging van genres. Truffaut vond het een mislukte film omdat-ie niks aan de kassa deed.

Foto: Filmposter van Tirez sur le Pianiste of Schiet op de Pianist (1960) van François Truffaut met Charles Aznavour als Charlie Kohler/ Edouard Saroyan

The Supremes: Where Did Our Love Go (1964)

Goed te zien dat dit de eerste van de 12 nummer-1 hits van The Supremes is. In 1964 kunnen ze zelf nog niet geloven dat ze na jaren ploeteren eindelijk doorgebroken zijn. Hun gezichten staan vol op smile.

De muziekindustrie in de VS was gesegregeerd met aparte hitlijsten. Het grote geld zat bij het blanke publiek. Daar probeerden zwarte producers in te breken. Dat was koorddansen in smaak en styling. Het publiek in de studio van WTIX New Orleans staat stijf van de wittigheid.

Leadzangeres Diana Ross wordt door fans verketterd omdat ze een kreng zou zijn. Motown-baas Berry Gordy had versierd. Maar zingen kan ze. De sound van schrijvers en producenten Holland–Dozier–Holland telt. Het halen van de top kan zelfs zonder goede tekst. Baby, baby, baby.

I’ve got this yearning, burning
Yearning feelin’ inside me
Ooh, deep inside me
And it hurts so bad

Before you won my heart
You were a perfect guy
But now that you got me
You wanna leave me behind
Baby, baby, ooh baby

Baby, baby don’t leave me
Ooh, please don’t leave me
All by myself

Ooh, baby, baby
Where did our love go?

Foto 1: The Supremes in 1965. Detail van albumhoes The Supremes: Gold. Van links naar rechts: Florence Ballard, Mary Wilson en Diana Ross.

Foto 2: Publiciteitsfoto The Supremes optreden in The Ed Sullivan Show, 1966.

Diep in mijn hart en Ernst van ’t Hoff (1944)

‘Diep in mijn hart’ is een succesvol nummer van accordeonist en tekstschrijver Jaap Valkhoff (1910-1992). In 1944 opgenomen voor Rythme door het toporkest van Ernst van ’t Hoff in Brussel. Waarheen hij was uitgeweken. En bleef. Met zang van Tilburger Lammy van den Hout.

Diep in m’n hart
Kan ik nooit boos zijn op jou
Blijf ik je toch altijd trouw
Dat mag je heus wel weten

Diep in m’n hart
Is er slechts één dat ben jij
Jij bent toch alles voor mij
Zal je dat nooit vergeten

Want jij bent heus niet slecht
Wat ook een ander zegt

Wikipedia beweert dat Frank Sinatra de song in Engelse vertaling tot een wereldhit maakte. Maar zijn Deep in my Heart is nergens te vinden en ontbreekt op Sinatra’s lijst van 957 opgenomen songs. Onder deze titel nam het orkest van Syd Lawrence het in 1976 op.

Foto: Ernst van ’t Hoff met orkest (1951) Credits: Wouter van Gool

Carioca: Flying Down to Rio (1933)

Oceanië. Exotica. Dat genre bloeit in de Tweede Wereldoorlog met dichte grenzen. Muziekindustrie en Hollywood hebben in Latijns-Amerika ineens hun grootste afzetmarkt: South of the Border. Maar ook daarvoor spitte Hollywood al in deze achtertuin. Vermenging van stijlen en invloeden is niks nieuws. Zo zijn chinoiserie en japonisme eeuwenoud.

Flying Down to Rio (1933) is een vehikel voor de Mexicaanse filmster Dolores del Rio, maar lanceert Fred Astaire en Ginger Rogers als danspaar. De set vermengt Braziliaanse en Mexicaanse invloeden.

Een carioca is doorgaans een inwoner van Rio, maar hier een dans. Onhandig met de hoofden tegen elkaar. Da’s nooit wat geworden. Muziek is van Vincent Youmans en tekst van Edward Iliscu en Gus Kahn. Allen zoeken het nieuwe ritme, el nuevo compás. Nieuwe grenzen. Liever niet verwarren met Road to Rio. Let op hoe Astaire rechts, links en rechts zit.

Say, have you seen a Carioca?
It’s not a foxtrot or a polka
It has a little bit of new rhythm, a blue rhythm that sighs

It has a meter that is tricky
A bit of wicked wacky-wicky
But when you dance it with a new love, there’s a true love in her eye

You dream of a new Carioca
Its theme is a kiss and a sigh
You dream of a new Carioca
When music and lights are gone we say goodbye

Two heads together, they say are better than one
Two heads together, that’s how the dance is begun
Two arms around you and lips, that’s why I’m yours and you are mine
And you are mine

Foto: Dolores del Rio, Acapulco 1952; fotograaf Slim Aarons

Sinatra, Stardust en de Bobby Soxers

Frank Sinatra is het eerste tiener-idool dat massa’s in beweging zet. Tussen 1940 en begin 1943 scoort-ie meer dan 20 nummer-1 hits. De Bobby Soxers met hun tot op de enkel teruggerolde witte sokken en poodle rokken jagen hem met tienduizenden op. Totdat ze uitgejaagd zijn.

September 1942 stapt Sinatra uit de Tommy Dorsey band. In december 1942 begint Sinatra zijn engagement in het New Yorkse Paramount Theater. Fans schoppen relletjes. Tony Bennett weet het nog.

Op 7 juni 1943 debutteert de schriele 27-jarige Sinatra in het zaterdagavond radio-programma Your Hit Parade van Lucky Strike met het orkest van Mark Warnow. Met Stardust van Hoagy Carmichael:

Sometimes I wonder why I spend
The lonely nights dreaming of a song
The melody haunts my reverie
And I am once again with you
When our love was new
And each kiss an inspiration
Ah but that was long ago
Now my consolation is in the stardust of a song
Beside the garden wall when stars are bright
You are in my arms
The nightingale tells his fairy tale
Of paradise where roses grew

Foto 1: Paramount Theater met Frank Sinatra, 1942-1943

Foto 2: Ongeduldige fans wachten buiten het theater in Pittsburgh op Jan Savitt en Frank Sinatra. 11 December 1943