Time on My Hands (1930-32)

Betty Boop als zelfbewust, sexy beeld van een vrouw die drinkt, rookt, zich uitdagend kleedt en danst op hot jazz. Deze keer onder water. Een flapper. Filmster Clara Bow gaf Max Fleischer het voorbeeld:

Bow, Clara (Hula)_01

Merkwaardig is dat de stijl in 1932 al op zijn retour is. De roaring 20’s waren uitgelopen op een depressie die niets te vieren over liet. Hoewel de schittering van een droomwereld ellende even deed vergeten. In dat beeld paste Betty die overal lak aan had: ‘What would you say if I marry you?‘ Nog net voor de verplichtstelling van censuur van de Hays Code zodat het bikinitopje uitkan. Max Fleischer produceert en Ethel Merman zingt. Meezingen mag. Dromen is noodzakelijk. In De Maat.

Time on my hands, you in my arms
Nothing but love in view, then you fall
Once and for all, I’ll see my dreams come true
Moments to spare for someone you care for
Our love affair for two
With time on my hands and you in my arms
And love in my heart all for you.

Vincent Youman componeert Time on My Hands voor de Ziegfeld musical Smiles van 1930. Van tekst voorzien door Harold Adamson. De revue loopt slechts twee maanden, maar in Engeland maakt Al Bowlly het nummer tot een succes. Zo komt het in de herfst van 1931 succesvol terug naar de VS. Kort daarop zingt de zwoele Lee Wiley het bij het orkest van Leo Reisman. Een standard is geboren. Aan het nummer hangt de notie van de flapper: ‘Moments to spare for someone you care for.’

Foto: Clara Bow in Hula, 1927.

Let’s Face the Music and Dance: 1936-1955

Danseres Nadia Gamal (1937-1990) beweegt op een Egyptische mambo-versie van ‘Let’s Face the Music and Dance‘. In Waad el Hawa van Ahmed Badrakhan uit 1955. Een song uit 1936 van Irving Berlin voor ‘Follow the Fleet‘ van Mark Sandrich met Fred Astaire en Ginger Rogers.

Nadia Gamal moet niet verward worden met Samia Gamal die een relatie had met de Syrisch-Egyptische Farid Al-Atrache. De broer van Asmahan. Op choreografie van Hermes Pan maakt Fred Astaire (1899-1987) met Rogers succesvolle musicals voor RKO. Amerika krabbelt uit de crisis. Astaire leidt sophisticated de dans. Katherine Hepburn zegt over het paar: ‘He gives her class and she gives him sex appeal‘. Volg!

There may be trouble ahead
But while there’s moonlight and music
And love and romance
Let’s face the music and dance

Before the fiddlers have fled
Before they ask us to pay the bill
And while we still
Have the chance
Let’s face the music and dance

Foto: Fred Astaire en Ginger Rogers in Follow the Fleet (1936) van Mark Sandrich

C van Crisis

De C is een stemloze kameel als een maansikkel. De derde letter van het alfabet. Ooit een teken van schuld. Crisis klinkt. Opnieuw na de Wall Street Crash van 1929. Om depressief van te worden. Communisme was het evenmin. De kredietballon moet compleet leeg en dat doet pijn.

Het creëren van chaos in de crisis vormt een risico. Continuïteit van centrumpolitiek breekt en de flanken vieren carnaval. Die omgekeerde waarden voeren de chaos op tot orkaankracht. Totdat de storm gaat liggen en de kameel van de crisis bijgetankt is voor een nieuwe cyclus.

Foto 1: Kinderen tijdens de Grote Depressie van 1929-1933 proberen namens hun vader werk te vinden. Er bestond een groot verschil in sociale klasse. Rarig was een rijk ingenieursbureau wiens familie niet te lijden had zoals het meisje links zegt. 

Foto 2: Menigte op Wall Street na de beurskrach van oktober 1929

Beyond The Blue Horizon

Jeannette MacDonald zit als gravin Helena Mara in een Franse trein en barst in zingen uit. Het is 1930, de geluidsfilm gloednieuw, titel Monte Carlo en regisseur Ernst Lubitsch. Bekend van zijn touch. Richard A. Whiting en W. Franke Harling schrijven de muziek en Leo Robin de tekst. Op het land wordt vrolijk gewerkt. De crisis verdwijnt achter de horizon.

Beyond the blue horizon
Waits a beautiful day
Goodbye to things that bore me
Joy is waiting for me

I see a new horizon
My life has only begun
Beyond the blue horizon
Lies a rising sun

Iets voor gokkers en liefde. Het lijflied van Jeanette MacDonald (1903-1965). Tijdens de strijd met de Japanners verandert ze rising sun door shining sun. Waarom zou ze de vijand van Amerika symboliseren? Midden jaren ’40 geeft organist Artie Dunn van The Three Suns er weer een andere draai aan: morning sun. Horizon blijft horizon. Stel je voor.

Foto: Jeanette MacDonald en Jack Buchanan in Monte Carlo, 1930